Werken bij de gezinnen en Sydney verkennen

Werken bij de gezinnen en meer van Sydney14-05-10 Afgelopen weekend stonden de rijlessen met Geert- Jan op de planning, omdat ik regelmatig de kinderen naar verschillende locaties moet brengen zoals school, crèche, voetbal etc. Heb ik het weekend even de routes gereden en nog wat geoefend met het links rijden maar dat heb ik nu goed onder de knie door de ervaring die ik heb opgedaan in de camper. De belangrijkste routes ken ik nu als het goed is!?,dus ik ben geslaagd voor mijn rij-examen in Hunters Hill!! Vandaag heb ik voor het eerst bij Madeleine gewerkt, dit was heel anders, omdat alleen de jongste thuis is (2)waar je de dag mee doorbrengt,wat heel gezellig is want het is echt een schatje. De twee oudste meiden zijn dan naar school. De dag begon vroeg voor mij, dat wil zeggen 6 uur opstaan en 6:45 van huis om de bus van 07:20 te halen. Ja inderdaad ik moet ruim 20 minuten lopen naar de bushalte. Dit is erg vermoeiend, vooral als je haast heb wat ik s, morgen nogal eens heb en als je moet rennen naar de bus halte en natuurlijk zijn op die momenten alle stoplichten op rood. Daarom mis ik mijn fiets, ik had dus bedacht om een tweedehands fiets te scoren en dan te fietsen naar Town Hall, waar de bus komt. Ik kan dan namelijk een kwartier later weg van huis. Maar hier in deze gigantische stad zie je per dag niet meer dan 2 fietsers voorbij komen, dit is dan een fietskoerier of een super sportieveling gekleed in fietskleding. Daarnaast zou ik niet weten waar ik mijn fiets moet neerzetten, er is geen enkele fiets die hier geparkeerd staat. Kun je het je voorstellen? terwijl je Amsterdam voor je ziet… Dus dit is geen optie, ook kennen ze hier geen fietspaden en mag je op wegen waar auto’s 70 mogen rijden gewoon fietsen zonder fietspad, vreemd systeem. Maar goed, rennend naar de bus halte is tot nu toe nog niet nodig geweest dus het is nog te doen.Vorige week heb ik voor het eerst mogen ervaren hoe de Australische scholen zijn, de kinderen moeten hier in uniform naar school. Donker blauw, voor de meisjes een rok en de jongens korte broek witte sokken en zwarte schoentjes. Ook hebben ze allemaal dezelfde enorm grote schooltas. Het ziet er heel schattig uit. Als de bel gaat ende school begint moeten de kinderen buiten op het plein in rijen gaan zitten. Als dan de leerkracht komt en de kinderen het sein geeft mee te mogen, lopen ze allemaal netjes achter de leerkracht aan richting klaslokaal. Heel leuk om mee te maken, en vooral ook om de verschillen te ervaren met Nederland. Als ik s,morgens met de kinderen naar school loop kan ik bijna niet geloven dat ik Australië ben. Ik voel me hier echt thuis! Schrik niet….Ik kom wel weer terug hoor…Mijn werk rooster ziet er als volgt uit: Maandag de hele dag bij Madeleine, dinsdag ochtend ook, s,middags ga ik vanuit madeleine naar de scholen waar de kinderen van F zitten en werk dan tot een uurtje of 6 . Woensdag werk ik ook s,morgens bij M en s,middags bij F. Donderdag de hele dag bij M en vrijdag de hele dag bij F. Het bevalt erg goed, het reizen valt tot nu toe nog mee, en ik geniet erg van de kinderen en de omgeving. Hunters Hill is een schiereiland waar de gezinnen wonen. Het is niet heel groot maar wel rijk, Ik liep met Sabrina, (de vorige au pair)Idoor een wijk vlakbij M en ik zei tegen haar 'het lijkt hier the sims wel'(een computerspelletje waarin je eigen huizen en wijken kunt bouwen), dit vond ze ook, alles was zo schoon en perfect ,geen grasprietje staat de verkeerde kant op. Iedereen is hier vriendelijk. Één van de Australische gewoonten waar ik vooral in het begin aan moest wennen is dat iedereen je bij de eerste ontmoeting vraagt, “how ya going”? het maakt niet uit waar je bent, aan de kassa in de supermarkt in de speeltuin etc, iedereen vraagt het je en soms heb je niet eens tijd te antwoorden want dan moet je bijvoorbeeld je boodschappen afrekenen of je bestelling doorgeven. In het begin dacht ik dan waarom vraag je dan als je niet eens het andwoordt afwacht. Maar ik begin er al aardig aan te wennen en vraag het nu ook aan iedereen

Circular Quay

Opera House

Vanaf het opera house

de Royal Botanic gardens is een park midden in Sydney en het voelt alsof je in een dierentuin loopt, de bomen hangen vol met gigantische vleermuizen, kaketoes vliegen in het rond en possums zitten in de bomen. De eerste keer dat ik zo’n Possum zag schrok ik me rot, hij was totaal niet bang en ik kon dus uitgebreid foto’s maken.

(possum)

Groot kontrast: Royal Botanic gardens/wolkenkrabbers

Grote vleermuizen in the Royal Botanic Gardens

Banana's? in the Botanic Garden.

Woensdag ochtend 13-05 moest ik bij Madeleine werken, ik was om 06:45 opgestaan om de bus van 07:20 te halen. Maar al lopend bedacht ik me ineens dat er ook één dag in de week is dat ik pas om 09:00 hoef te beginnen. Ja hoor dat was dus nu, had ik dus veel langer in m,n bed kunnen blijven liggen. Terug naar huis gaan had weinig zin, ik ben maar door gelopen, en heb even geshopt, en een bakje koffie gedronken. Shoppen kun je dus al om 07:00… de winkels zijn hier al vroeg of 24 uur open, zo ook op de hoek van waar ik woon is een warenhuis die 24 uur open is. Dus je kunt zelfs s,nachts nog kleren kopen. Dit is niet echt voordelig voor mij aangezien ik nogal een shopaholic ben, maar s, nachts shoppen gaat mij toch net iets te ver.

Lieve mensen,ik hoop dat alles goed gaat met jullie. Ik kijk uit naar de nieuwe reacties op deze story.

Dikke kus vanuit een relaxt, zonnig en bruisend Sydney!

Leven en werken in Sydney 5-05-2010

Het leven in Sydney 1-05-2010

Ik begin me al meer thuis te voelen in deze stad. Gelukkig want het idee hier nog minstens 7 maanden te wonen terwijl ik me hier niet prettig voel,zou niet cool zijn. Gister zijn we verhuisd vanuit het vreselijke hostel naar een geweldig appartement. Het is een jaren 30, woning denk ik. De buurt lijkt op het spijkerkwartier en op de hoek is een super gezellig café wat op café vrijdag lijkt, wat ook toevallig op de hoek zit. Voor de mensen die café vrijdag niet kennen. Het is een café in het spijkerkwartier waar ik graag kom. Anyway…Ik voel me hier thuis, de buurt bedoel ik…nou ja het café ook

Gister moest Becky werken en ik heb ons uit gecheckt in het Hostel. Ik ben de stad in gegaan. S’morgens had ik een afspraak om een woning te bekijken en het was dan aan mij om een keuze te maken uit 2 woningen. We hadden het appartement in Chippendale al bekeken en deze bezichtiging stond al geplant en we wilde kijken of dit appartement misschien nog beter was. Maar ik kreeg een sms dat de kamer al was vergeven. Dus de keuze was snel gemaakt. S’avonds zijn we verhuisd naar Chephert ST. in de suburb Chippendale. Het is nog geen tien minuten lopen van het centrum en CS. Er wonen nog 5 andere mensen in dit huis en iedereen is erg vriendelijk. 2 jongens uit Frankrijk waarvan 1 vandaag is vertrokken. 1 Italiaans meisje waar we de slaapkamer mee delen. En 1 man uit Japan. En een stel uit België en Australië maar ik heb hun nog niet ontmoet want ze zijn een week op vakantie. Onze eerste avond was meteen super, we hebben eerst thuis een feestje gehad en daarna in de stad Queensday gevierd. Van thuis had ik schmink in de Nederlandse vlag mee genomen en iedereen ging geschminkt!

Vandaag hebben we een begin gemaakt aan de grote schoonmaak, hard nodig in dit huis! Vandaag heb ik afgesproken in Hunters Hill met het gezin van Frederieke, waar ik morgen begin met werken.

Werken zondag 2-05-2010

Ik wist dat ik bus nummer 506 moest pakken naar Hunters Hill, 16:00 zou ik er zijn en ik vertrok 14:30 van huis. Ik ging ervan uit dat ik dan genoeg tijd had omdat we vlak bij CS wonen dacht ik daar de bus te kunnen pakken. Maar nee daar kwam geen bus 506. Niemand kon mij vertellen waar wel bus 506 komt. Ik ben de stad in gelopen en heb elke bus halte gecheckt. Elke bus die ik zag staan ben ik ingestapt en heb de buschauffeur gevraagd. Maar om de een of andere reden weten buschauffeurs hier niets. Ook zijn ze niet echt heel vriendelijk. Of ik werd zo snel mogelijk de bus uit ge bonjourt of ze zeggen geen taxichauffeur te zijn. Kortom het was stressen, en ik kon wel janken omdat je, je zo machteloos voelt als je iets niet weet en niemand je kan helpen en heel erg haast hebt. Ik ben de hele stad door gelopen en op het laatst moest ik rennen omdat het steeds later werd. Uit eindelijk om 16:00 had ik de bus gevonden. Half 5 was ik in Hunters Hill. Ik voelde me erg rot omdat ik te laat was op de eerste ontmoeting met de familie. De ontmoeting was in de speeltuin en ik heb kennis gemaakt met de kids, Koen, Jort en Claartje en uiteraard Frederieke en Geert-Jan. Het is een erg leuk gezin en de kids zijn super!Dinsdag was mijn eerste inwerkdag. Half 3 afgesproken met Sabrina (huidige aupair) we hebben eerst Jort van school gehaald. Ik moest een kopie van mijn paspoort laten maken. Toen zijn we Claartje op gaan halen. En kreeg ik te horen van Sabrina dat de kinderen van Cate Blanchett hier ook op school zitten J dus ik zal haar binnenkort tegen gaan komen. Daarna Claartje naar Jazz ballet gebracht en later Koen van de crèche gehaald. Zo ziet dus mijn Dinsdag eruit. Hoe mijn andere dagen eruit zien weet ik nog niet maar ik zal zo’n 40 uur per week gaan werken. Dit is veel maar ook wel nodig want het leven is hier erg duur en ik ben erg blij dat ik nu begin met werken omdat ik bijna aan het einde van mijn spaargeld ben….en na 6 weken vakantie wil ik wel weer een beetje regelmaat, party live is leuk maar niet voor lang!

Van Byron Bay naar Sydney deel 2

Daar ben ik weer, inmiddels 24 april 10:17. Vanmorgen zijn we om 08:00 vertrokken uit Taree zo’n 200 km voor Newcastle waar we nu niet ver vandaan zijn. Je raad het al waar we nu zijn... Mac Donalds! en als je ons ziet zitten moet je echt lachen. We zitten namelijk met onze zonnebril op naast elkaar op een bankje met de laptops in het stopcontact, druk te typen.

We zien er niet uit na 5 dagen buiten geleefd te hebben zonder douche,wc en make u. Waar de Mac al niet goed voor is, internet, schone wc’s, (de afgelopen dagen vooral buiten geplast) En koffie om wakker te blijven. Maar waar was ik gebleven.. oh ja, overnachten bij de Aldi of Mac Donalds? Het is een parkeerplaats aan het strand geworden. Er stonden meer campers, hierdoor voelde het veilig genoeg om op deze plek te slapen. De volgende ochtend zijn we richting Dorrigo gereden. We hebben gestopt om te plassen en wat te eten. Ik zat in de mac,ja weer Mac Donalds (inmiddels 5 kilo zwaarder;) en Backy ging de accu van de camera halen want die was leeg, bij Mac Donalds hebben ze stopcontacten dus konden we hem even opladen.. Het duurde vrij lang voor dat ze terug kwam, ik ging er vanuit dat ze hem niet kon vinden. Even later komt ze terug en zegt “ik heb iets heel doms gedaan” niet 1 keer maar herhaald het wel 5 keer achter elkaar en Ik kon niet bedenken wat het kon zijn en dacht schiet nou op!!! ze had de sleutels in de camper laten liggen en de camper was op slot!! Oke wat nu??Ze is opzoek gegaan naar iemand die kon helpen, en vond een fietsenmaker die heeft twee klemmen tussen de deur gezet en met een stuk stevig lint het knopje omhoog gekregen. We waren zo blij dat we begonnen te juichen en Becky riep, “You make my day”!! maar zo simpel is het dus om in een auto binnen te komen. Maar we waren gered! Dus we konden verder, op weg naar Dorrigo, daar zijn we naar het nationaal park geweest en hebben 4 uur lang door de jungle gelopen het was erg vermoeiend en warm omdat we bang waren voor slangen en andere insecten hadden we een lange broek aan getrokken en shirt met lange mouwen erg heet dus voor een regenwoud, maar het heeft mooie plaatjes opgeleverd!

Vanuit Dorrigo zijn we naar Kempsey gereden en hebben weer aan de kust overnacht in South valla beach. Het is zo kneuterig hoe we daar zaten soep te koken op het kleine gasstelletje met een klein zak lampje, maar ook oh zo knus en spannend. Want het is zo ontzettend donker je ziet heelmaal niets en je hoort zoveel geluiden van dieren die in de struiken/bomen zitten. De volgende ochtend zijn we naar port Macquire gereden om het koala hospital te bezoeken, een door vrijwilligers gerund hospitaal waar per jaar 200 zieke en gewonde koala’s worden gebracht.

Die avond zijn we bij Taree gestopt en hebben daar overnacht op weer een parkeerplaats aan de kust. De volgende ochtend de zon op zien komen omdat ik moest plassen en om 8uur vertrokken we richting Sydney! Hier kwamen we om 14:00 uur aan. Dit was de meest verschrikkelijke rit die ik ooit heb gereden. Omdat wij om 15:30 de camper in moesten leveren hebben we eerst al onze spullen af gezet bij het hostel. maar voor we die gevonden hadden waren we een uur verder dus we hadden nog een half uur om de camper af te leveren. We moesten al onze spullen vanuit de camper naar het hostel brengen en omdat we zo weinig tijd hadden, renden we met onze tassen door de stad. ik voelde me alsof ik in het programma Peking expres zat. Na het inchecken, snel weer in de camper opzoek naar de plek waar we moesten zijn. Door de hele stad zijn bijna alleen maar een richting wegen, de verkeerslichten zijn heel onduidelijk en je kunt nergens keren. Becky heeft snel gebeld naar het bedrijf maar ze viel weg want we hadden geen bel tegoed meer. De benzine was op, en natuurlijk nergens een tankstation te vinden midden in de stad. Ik was vanaf vanmorgen 08:00 al aan het rijden dus ik kon niet meer…. Inmiddels bijna 19:00 dus 3 en half uur door Sydney gereden.. gelukkig net op tijd een tankstation gevonden maar geen Wickedcampervans… dus we besloten weer terug te gaan het Hostel en de camper later terug te brengen. Het was inmiddels toch allang gesloten. Maar nu moesten we nog opzoek naar een parkeerplaats voor de camper en omdat ons hostel midden in het centrum zit hadden we een volgend probleem waar parkeren we camper voor weinig money?? We waren er allebei zo klaar mee dat ik rechtstreeks een parkeer garage in ben gescheurd in de buurt van het Hostel. De Volgende ochtend moesten we 40$ afrekenen. Dit was dus onze eerste ervaring met Sydney, Ik bedenk me dat ik hier de aankomende 6 maanden zal moeten leven, er zullen vast betere ervaringen aan komen denk ik maar. BANG!!!!!! ik ben door het bed gezakt! Terwijl ik dit zit te schrijven in het stapelbed, ik lig onder en Becky boven en het bed begeeft het gewoon. Er liggen nog twee Aziatische meiden op de kamer en iedereen begint te lachen, pff ben ik blij dat het niet Becky’s bed was. Anders was ze met lattenbodem en al op mij terecht gekomen. Nu lig ik boven, in een ander bed dus kan weer verder met mijn verhaal. In Byron Bay hadden we gereageerd op een advertentie voor een appartement in Bondi Beach dit is het populairste strand van Sydney, dus dat leek ons wel wat. We zijn er gister wezen kijken, en het zag er super uit, een groot appartementen complex met marmeren vloeren, het leek als of je een hotel binnen kwam. Het was een 4 kamer app met 2 badkamers Becky en ik konden een slaap kamer met z,n 2’en krijgen voor 200 $ per week zo’n 160 euro pp. We hebben besloten het niet te doen, te duur te ver van Balmain, waar ik ga werken en Cinderella, we weten haar naam niet meer dus bedachten deze naam voor haar, want die naam past gewoon bij haar, we hadden geen goed gevoel bij haar, ze was een van de 3 meiden waar we de flat mee zouden delen. Ik hoop dat we snel een appartement vinden en hou jullie op de hoogte! Vandaag 28-04 precies 1 maand weg...Nog 11 te gaan!

Ik vind het super dat er zoveel mensen zijn die mij tijdens mijn reis volgen! Kus voor jullie allemaal….

Cheers!

Van Byron Bay naar Sydney 13-04 tot 21-04

Byron Bay 12-04-2010

Becky wil in Byron blijven en is opzoek naar een baan. Vandaag heeft zehaar cv uit geprint en zijn we de stad in geweest om ze bij winkels en restaurantjes af te geven. We kwamen langs een make- up winkeltje. Ik kocht een lipstick, een heel licht oranje glossje. Becky ging haar CV rondbrengen en ik ging ergens op een terrasje zitten. Ik deed mijn nieuwe lipstick op. Later ging ik even winkelen want Becky was er nog niet. Ik keek ergens in de spiegel en zag tot mijn verbazing dat mijn lippen knal roze waren geworden. Blijkbaar een lipstick die verandert van kleur. Toen Becky terug kwam vertelde ik het haar en ze geloofde mij niet. Ze deed het ook op haar lippen en zag dat ook haar lippen knalroze werden. Het was echt grappig. Toen zei Becky dat ze nog niet weet of ze hier wil blijven en misschien mee gaat naar Sydney om daar opzoek te gaan naar een baan. Jeuhhhh kunnen we weer samen verder reizen en opzoek naar een appartement! Ik ben blij en hoop dat ze mee gaat. We hadden honger en zijn Sushi gaan eten om te vieren dat we misschien samen naar Sydney gaan. De sushi was super! Toen kwam Becky, Ben tegen een jongen die ze in Thailand heeft ontmoet en in Byron woont.We zijn met Ben en Beau; vriend van Ben naar een cafe geweest en later zijn we naar Cocomanga’s gegaan een discotheek in Byron . De beveiliging in de clubs is erg streng, je komt alleen met ID binnen. In de club waar we gister waren wordt er een foto van je gemaakt? voordat je binnenkomt. De muziek is trouwens heel slecht hier, zo 2006.

Nimbin 13-04-2010

De volgende dag zijn we met Ben ,Beau en Ollie naar Nimbin geweest. Olli zit in het zelfde hostel als ons, hij was alleen en miste zijn ouders. Olli is trouwens een afkorting van Olivier, hij noemt zichzelf Ollie. We hebben hem maar mee gevraagd. We zijn eerst nog naar het strand geweest. Iedereen ging zwemmen maar ik bleef op het strand, even later komt iedereen terug en verteld Becky vrolijk dat ze dolfijnen hebben gezien! Ik baalde dat ik ze niet had gezien. Toen zijn we naar Nimbin gereden een heel klein hippie dorp met veel shops waar je drugs kunt kopen en winkeltjes waar je kleding, en spulletjes in regenboogkleuren kunt kopen. Ik vond er niet veel aan, maar vond het leuk om de locals te zien, oude mannetjes met lange baarden en dread’s. We zijn een museum in geweest en hebben wat gedronken in een cafe'tje

(Souveniertje uit Nimbin)

S’avonds hebben we ge barbecuet bij Ben.De rest van de week zijn we vooral opzoek geweest naar vervoer om naar sydney te rijden want inmiddels heeft Becky besloten om mee naar Sydney te gaan.Er zijn een aantal mogelijkheden om in Sydney te komen, je hebt de bus die rijd er tien uur over en rijd s’nachts, of we kunnen terug naar Brisbane en daar het vliegtuig nemen of we kunnen een camper/auto huren. Wij willen het laatste om zoveel mogelijk te zien en we hebben de tijd want ik hoef 3 mei pas te beginnen met werken.

20-04-2010

wehebben dan eindelijk een Van! Een wickedcamper en hij is cool (zie de foto’s) Ik maakte me een beetje zorgen over het links rijden. Becky heeft geen rijbewijs dus ik zal moeten rijden. Het begon al goed, want ik kreeg hem niet eens gestart en ik wist niet of de rem en gaspedaal wel op dezelfde plek zaten, dus weer terug naar binnen en de vriendelijke man gevraagd mij te helpen. Hij heeft wat olie in het kontact gespoten wantik kreeg de sleutel niet om. En gelukkig zaten de rem, gas en koppeling op de zelfde plekJEn daar ging kim, daar kwam de eerste afslag.. oeps ruitenwissers haha, ook dat is andersom natuurlijk. Verder had ik het al snel door, al keek ik steeds naar de andere kant bij het afslaan, maar met wat hulp van Becky ging het prima.

(De route die we gereden zijn)

We zijn richting Balina gereden, er stond National rainforrest park aangeven en zijn er ingereden. Becky en ik zegen te gelijk een Kangoeroe aan de kant van de weg en begonnen te gillen, snel in de achteruit maar hij was natuurlijk al lang weg. Dit was de eerste Kangoeroe die we zagen. We hebben de Camper geparkeerd en zijn gaan lopen. Nu kwamen we nog veel meer kangoeroes tegen en hebben ze gefilmd. Al snel werd het donker en zijn we opzoek gegaan naar een camping. Op de camping aangekomen zijn we soep gaan koken en hebben we wraps gemaakt. Na het eten zijn we weer gaan wandelen, we hoorden hard water stromen en dachten dat we bij een waterval waren. Omdat het zo donker was zagen we het niet, maar het bleek de zee te zijn. Heel grappig als je niet weet waar je bent. We hebben in het donker over het strand gelopen met ons zaklampje. We zagen gaten in het zand en Becky was heel bang dat het slangen hollen waren. De volgende dag hebben we het gevraagd en het bleek van krabben te zijn.S’morgens de camper weer rij klaar gemaakt en zijn we richting Grafton gereden en hebben gestopt in een dorp om een deken te kopen onze lakens die we uit het vorige hostel hebben meegenomenwaren niet genoeg want de nacht was koud. Toen weer verder, onderweg is het uitzicht heel mooi, bergen, heuvels, groen, zee, rivier, Becky is druk met kijken naar buiten om een Koala te spotten in een boom. Maar helaas geen resultaat. Onderweg zien we steeds een verkeersbord een met een koala erop dus ze moeten er zijn. We besloten om te stoppen en opzoek te gaan naar de koala’sWe hebben een stuk gelopen maar niets gezien, wel weer kangoeroes.

Inmiddels is het bijna donker en we moeten dus snel opzoek naar een slaap plaats. We zijn een camping opgereden maar konden niet verder door de slagboom. De receptie was dicht, we hebben geklopt, aangebeld maar geen gehoor. Toen zijn het terrein opgelopen en spraken een vrouw aan die stond af te wassen. Ze haalde een plattegrond en we kregen een telefoonnummer van een andere camping, die hebben we gebeld maar er nam niemand op. Toen stelde de vrouw voor om haar code te geven waar de slagboom mee open ging. Ze vertelde ons dat het oke was en konden zeggen dat een van ons ziek was geworden ofzo. Dus ze toetste de code in en de boom ging om hoog ze liep voor ons uit en wees ons aan waar we konden staan. We waren net aangekomen op de plek toen de behulpzame vrouw kwam aangerend en hijgend vertelde dat de eigenaar van de camping het had gezien en heel erg boos was, dit merkte we want daar kwam ze aan. En riep TIME TO GO GIRLS! NOW!!! En ze zei dat de we de code van de vrouw hadden gestolenen de camping leeg konden jatten en dan weer vertrokken. De vrouw die ons de code had gegeven was zo behulpzaam en zei geen probleem ga maar weer het is oke, we bedankte haar en we reden terug. Becky moest lachen, maar ik kon pas lachen toen we het camping terrein af waren. Nu zijn we bij een Mac Donalds om even gebruik te maken van Wifi… en zo snel mogelijk opzoek naar een nieuwe slaap plaats. Wordt het de parkeerplaats van Mac Donalds of de Aldi?? Je leest het de volgende keer in... ‘Kim in Australië”

xxx

ps: Foto's bij dit verhaal komen volgende keer.

Surfers Paradise en Byron Bay

Surfers Paradise 6-04-10

Mijn plan was om vanuit Brisbane naar Sydney te gaan, Ik zou ongeveer twee weken in Brisbane blijven. Maar Ik had het al snel gezien in Brisbane. Ik ben met een paar kamergenoten naar het museum geweest, de citybeach en wat gewinkeld. Mijn kamergenoot (Becky) ging s’morgens naar Surfers Paradise en ik besloot om mee te gaan. Na een uur in de trein en half uur in de bus kwamen we aan in Surfers Paradise. Vandaag merkte ik weer hoe zwaar mijn Backpack is en dat lange afstanden lopen niet te doen zijn, ik heb hier nog niet eens wat gekocht! Hij is zo zwaar dat ik hem bijna niet op m,n rug krijg. We moesten een stuk lopen naar het Hostel het was warm en ik kwam bijna niet vooruit. Misschien toch maar een grote koffer met wielen kopen.;) Het Hostel waar ik nu zit heet Surf & Sun, het strand is om de hoek. De sfeer is hier veel relaxter dan in Brisbane, we delen de kamer met twee Fransen en twee Engelsen, (Becky komt uit Schotland) De eerste dag hebben we wat over het strand gelopen en door de stad, s’avonds gekaart in het hostel en zijn we de stad in geweest.(zie de foto’s)

7-04-10

Vannacht was een korte nacht, om 4 uur in bed en 8 uur ging de wekker om te skypen met thuis, verder de hele dag op het strand gelegen, eindelijk bruin geworden!Morgen vertrekken we naar Byron Bay, dit is een kleinere plaats aan de kust richting het noorden. Ik denk dat ik daar een week blijf en dan vlieg ik naar Sydney. Ik ben erg benieuwd naar Baryon Bay, want iedereen zegt dat het er super is! Lisa en Manu die we in Brisbane ontmoet hebben, vertrekken ook naar Baryon Bay maar al heel vroeg. We hebben in Byron Bay weer afgesproken

Byron Bay 9-04-10

Na het uitchecken hebben we nog even aan het zwembad gelegen van het hostel, de bus ging pas om 14:00 en we moesten voor 10:00 de kamer uit.Na anderhalf uur in de bus waren we er. Ik heb geslapen maar ook veel naar buiten gekeken, ik wou dat ik naar links en rechts te gelijk kon kijken want het uitzicht was erg mooi! maar nog steeds geen kangaroos gezien. Hier in Byron Bay zijn veel dieren die ik nog nooit eerder heb gezien en waarvan ik de naam niet eens weet. Het hostel waar Manu (Italië) en Lisa(Zweden) zaten, was volgeboekt. Dus we moesten opzoek naar een ander hostel. Na lang lopen in de hitte met die zware tas op mijn rug vonden we eindelijk een hostel waar plek was (Backpackers Inn) hier konden we voor 1 nacht blijven! Helaas niet op de zelfde kamer maar we hadden onderdak jeuhhh. We hebben onze bedden opgemaakt, bij het inchecken krijg je je lakens en een kussensloop. Ik zag al snel dat dit een gemixte kamer was aan de mannenschoenen, ook zag ik een man wat heen en weer lopen, hij was al op leeftijd. Ik vroeg mezelf af of hij in dezelfde kamer sliep, Backy en ik keken elkaar vreemd aan en begonnen te lachen. Toen we klaar waren met onze bedden zijn we de stad in gegaan om te eten en later hebben we Manu en Lisa opgezocht en zijn met z,n allen uit gegaan. Twee uur waren we weer in het Hostel en kwam ik erachter dat ik de kamersleutel vergeten was, de receptie was dicht en iedereen sliep al. Hmm... dan maar op de deur kloppen. Na een paar keer kloppen ging de deur gelukkig open. Maar de persoon die de deur open deed was die arme oude man die midden in de nacht van bovenuit z,n stapelbed moest komen om voor mij de deur open te doen. Ik verontschuldigde me. Het was donker en de man was inmiddels weer terug in zijn bed. Toen ik mij stapelbed in wilde klimmen bleek er nergens een trapje te bekennen. Ik dacht hoe kom ik dit bed in en ik zag dat het bed van de man ook geen trapje had en dacht hoe is hij zo snel z,n bed gekomen? Aan de zijkanten was een stang dus via die stang kon ik mijzelf omhoog hijsen. De volgende ochtend moesten we onze spullen weer bij elkaar zoeken en opzoek naar een nieuw hostel. Bij de toeristinfo hebben ze ons aan het hostel geholpen waar we nu zijn. Het heet Main Beach. Het is kleiner, viezer, goedkoper maar het ligt wel centraler. Gelukkig slapen we nu in dezelfde kamer maar dan met nog 14 andere, gezellige boel dus. Ik verblijf hier een week en het internet is gratis en zal dus vaker online zijn… Dus allemaal, skypen, chatten, krabbelen en mailen!!!

Veel liefs uit Byron Bay!

Eerste dagen in Brisbane

Eerste dagen in Brisbane. 1-03-2010

De vlucht van Taipei naar Brisbane was een stuk comfortabeler, bij het inchecken kon ik kiezen waar ik zat, want deze vlucht was niet volgeboekt. Ik had twee stoelen en dit keer wel een eigen tv, jammer genoeg dezelfde films als de vorige vlucht maar ik kon wel lekker liggen en ik heb gelukkig wat slaap ingehaald.

Bij aankomst in Australië was ik bang voor de strenge controle en hoopte dat alles oke was. Ik stond bij de balie om mijn paspoort te laten zien en ik schrok me rot omdat er van achter heel hard een hond tegen me aan sprong, gelukkig was hij al weg toen ik me omdraaide en zat er dus geen drugs in m,n tas ;) Vervolgens hebben ze niet eens naar m,n visum gevraagd of bankgegevens. Ik moest nog een keer langs een hond en toen kon ik doorlopen. Buiten voelde ik hoe warm en benauwd het was en hetbegon te regenen. Regenen?? het was toch altijd mooi weer in Ausrtralie!? Ik heb de trein gepakt naar het hostel, na een kwartier was ik er. Toen ik mijn backpack weer op mijn rug deed viel ik bijna voorover omdat de trein zo hard remde, mijn backpack vloog over me heen (dit moet er wel heel grappig uit hebben gezien) nu moest ik nog opzoek naar het hostel, het zou om de hoek van het station zijn maar ik kon het niet vinden. Het was zo warm en mijn tas was zo erg zwaar dat ik niet verder kon lopen. Ineens herkende ik de grote rode leters van de site. Ik vond het even spannend om in te checken met mijn wat basis engels maar het ging gemakkelijker dan ik had verwacht. Het ziet er hier prima uit, leuke mensen en vooral erg aardig. Ik zit op een kamer met twee meiden uit Duitsland, 2 uit Londen en twee uit Zwitserland, ik ben trouwens nog geen Nederlander tegengekomen hier in Australië. Dus goed voor mijn Engels. In de kamer zijn 4 stapelbedden. De eerste nacht lag ik bovenin omdat de onderste bezet waren. Nu heb ik een plek beneden en dat is veel beter. Het is schoner dan ik had verwacht, maar weinig plek voor mijn spullen.

Via de intercom in de kamer roepen ze om “hello motherfockers’’ en zeggen dan wat er te doen is en wat het eten is voor die avond, 4 dagen per week gratis..niet gek!. De tweede dag ben ik s’morgens met twee kamer genoten de stad in geweest het is een kwartiertje lopen. We hebben een boot trip gedaan over de rivier door Brisbane. Het was erg koud en niet heel bijzonder. Zie de foto’s.S’avonds hebben we een pub tour gedaan, langs vier kroegen waarvan ik er twee niet in mocht omdat ik geen ID mee had, weet dit dus voor de volgende keer.

Vandaag ben ik naar de city beach gegaan, dit is een aangelegd strand in het midden van het centrum. Een leuke plek om te zwemmen,zonnen en te chillen. De kust is een uur met de trein van hier dus fijn dat er zo’n city beach is.

Ik kwam er vanochtend achter dat ik geen oplader voor m,n telefoon mee heb omdat ik op weg naar Schiphol besloot m,n tel toch mee te nemen. Inmiddels is mijn batterij leeg. Toen deed mijn laptop het ook ineens niet meer.. Nu doet hij het weer pffff opgelucht. Zaterdag koop ik een mobiel met Australische simkaart. Vanavond was er een bqq maar ik was te laat, omdat ik in slaap gevallen was. Dit was dus een slechte derde dag…maar s’avonds eindelijk Nederlanders ontmoet uit Arnhem en Velp echt te toevallig. Ik was echt blij even Nederlands te kunnen praten, helaas waren zei minder spraakzaam.

Ik vind jullie reacties super en kijk er steeds naar uit om weer nieuwe verhaaltjes van jullie te lezen!

Liefs Kim.

Made in Taiwan

Made in Taiwan

Dan zit je in het vliegtuig het moment is daar en je hebt afscheid genomen van vrienden, vriendinnen ouders,broer en schoonzus met veel tranen. pff heel vreemd voelde het en ik liep met knikkende knieën richting paspoortcontrole. Er is nog niet echt een besef dat ik jullie allemaal over een jaar pas weer zie. Als ik tijdens de vlucht aan het afscheid dacht kreeg ik weer tranen in mijn ogen.

De eerste vlucht Amsterdam – Bangkok, ging ergsnel. Na drie films en 1 Sudoko waren we al bijna in Bangkok. Geen tijd gehad om te slapen, binnen een uur kwamen ze al eten brengen, rond 23:00 dacht ik, ik ga even pitten maar daar gingen de lampen al weer aan en kwamen ze ontbijt brengen…dus dan maar weer eten.

In Bangkok moest ik het vliegtuig uit, maar ik vond het niet erg om even te lopen en wat van het vliegveld van Bangkok te zien. Veel tijd was er niet, na een uur moest ik weer inchecken.

13:30 locale tijd was ik in Taipei. Hier stond een tussenstop van 10 uur op het reisshema. Toen ik op het vliegveld rondliep dacht ik al snel hoe ik de tijd uit ging zitten, Ik voelde me echtalleen want de paar niet Aziatische mensen die in het vliegtuig zaten hadden allemaal Bangkok als eindbestemming. Nu ben ik hier op het hele vliegveld de enige zonder spleet ogen, meer dan dat is er ook niet echt te zien of te doen. Bij aankomst in Taipei, kwamen er een paar kinderen voor me staan en bogen allemaal hun hoofd naar mij toe en gaven mij daarna een hand, ‘’From Japan’’ zei 1 van de jongens . Dit was een bijzondere ervaring ik bleek een attractie te zijn.

Ik besloot al gauw niet langer op het vliegveld te blijven en ben opzoek gegaan hoe ik naar het centrum van Taipei kon komen, dit bleek een uur met de bus te zijn. Inmiddels was het rond 14:00 en 23:00 ging mijn volgende vlucht pas dus ik had de tijd om de bus te nemen.

Na ruim een uur in een bus kwam ik aan in het centrum. Ik heb m,n ogen uitgekeken alles was zo groot maar ik voelde mij niet klein tussen al die kleine mensen.. Het was warm en de lucht was er verschrikkelijk.Ik ben naar Mac Donalds gegaan in de hoop even op internette kunnen om het thuisfront te laten weten dat ik veilig op mijn eerste bestemming aan was gekomen maar ook om de stank van deze stad even te ontvluchten.

Toen ben ik maar wat rond gelopen door de stad en weer terug richting bus, de terug weg duurde langer i.v.m. de avond spits. Het was inmiddels donker en alles was verlicht, Taipei leek wel een grote kermis! De busschauffeur bleef maar rochelen en door het raampje naar buiten spugen dit schijnt hier heel normaal te zijn maar ik vond het heel erg ranzig. Ondanks dat ben ik toch even in slaap gevallen(ik lag boven op mijn tassen;)

Help waar is mijn visum??? Echt weer iets voor kim (zal Lieke zeggen)

Een half uur voor ik moest inchecken in Taipei kwam ik erachter dat ik mijn visum niet meer had. Waarschijnlijk heb ik hem niet terug gekregen bij de laatste paspoort controle. Zonder visum zou ik Australië niet in kunnen komen dus snel opzoek naar iemand die mij kon helpen, bij een balie hebben ze gebeld naar de paspoortchek maar niets gevonden. Ik vroeg of ik ergens kon printen want hij zat ook in mijn mailbox. Toen werd ik overal heen gestuurd maar niemand kon mij helpen. Uiteindelijk bij een balie wilde een meisje mij helpen ze heeft m’n mailbox geopend ik mijn wachtwoord in getypt hangend over de balie,en ja daar kwam de visum uit de printer jeuhhhhh wat was ik blij? Ik heb haar wel 20 x bedankt.

Volgende verhaal is vanuit Brisbane. Veel liefs Kim..

Afscheidsfeestje

Lieve allemaal,

Afgelopen zaterdag was dan mijn afscheidsfeestje.

Ik vond het geweldig dat iedereen er was, het was een super feest! Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle lieve woorden, cadeau's en de vele bijdragen die ik zeker goed ga gebruiken!