De laatste weken in Sydney vlogen voorbij. Ik wilde nog heel veel doen en genieten.

Zo maakte ik lijstjes van wat ik nog wilde zien en doen. Boven aan mijn lijstje stond The outback, ik heb de oostkust gezien van Melbourne tot aan Cairns maar vond dat ik “The Red Centre” zo wordt het midden van Australië ook wel genoemd, zeker gezien moest hebben! Ik boekte een vlucht en drie daagse outback tour. Op 12 maart vloog ik naar Alice Springs, een vlucht van 3 uur dit is dus bijna Ned-Turkije. Ongelofelijk hoe groot de afstanden hier zijn, en hoe snel je er gewent aan raakt, zo boekte ik zonder problemen deze vlucht. Zou je in Nederland toch niet verzinnen om in je eentje naar Turkije te vliegen om een 3 daagse tour te doen in de woestijn. S,morgens kwam ik aan in Alice Springs, na een vlucht waarin ik 3 uur naar buiten had kunnen kijken en alleen maar roodgekleurd zand en struiken had gezien, ik vond het vreemd om zo lang geen enkel spoor van leven te zien en ik vroeg me af waar ik terecht zou komen. Ik verbleef in Hostel ‘’toddy’s” de plaatselijk koffie tent, restaurant en buurtsuper hadden de zelfde naam. Wat mij direct opviel was de bevolking, Aboriginals zo heet deze bevolking, zag je in de stad in groepjes op straat of in parken. Ik voelde een vreemde onbeschrijfelijke scheiding tussen deze mensen en wij. In het hostel hoorde ik dat het s’avonds onveilig was om alleen op straat te lopen. Ik voelde me hierdoor ongemakkelijk in Alice springs, en vond het een totaal andere wereld.

Die middag ben ik samen met een paar meiden van het Hostel naar het reptile centre gegaan, hier kon je wat dieren zien en een slang vast houden. Nou ik dacht leuk voor de foto en als voorproefje op de desert. Ik geloof dat ik no nooit zo bang geweest ben. De vrouw die naast mij staat en de slang om mijn nek had gelecht was gewoon even gaan bellen. De slang ging steeds strakker om mijn middel heen en zijn tong ging over mijn blote armen. Gelukkig werd ik verlost toen ik de vrouw toch echt heel duidelijk vroeg hem weer van me af te halen.

De volgende ochtend om 6am werden we bij het hostel op gepikt door “Scot”, onze reisgids voor de komende 3 dagen. De busreis naar Uluru zo heet het gebied waar ik drie dagen rond zou trekken was zo,n drie uur en ging over een rechte lange weg.

Als eerste stond er een wandeltocht van drie uur op het programma. Zit je echt op te wachten na drie uur in een oververhitte bus met 20 dampende backpackers. Al snel werden we overvallen door een vreselijke vliegen plaag. Maar hier was ik op voorbereid dus begon aan de tocht met een vliegennet over m,n hoofd. Zag er niet uit maar deze vliegen gingen overal op je gezicht zitten maar dan ook echt overal, van m,n linker ooglid tot midden op m,n onderlip. En daar bleven ze dan ook gewoon zitten dus met het vliegennet was ik erg blij. Ik verbaaste mij hoe Scot kon blijven praten zonder over een vliegennet te beschikken. \

De tocht was afzien maar de moeite waard. Terug in het busje op weg naar een plaats waar we het kamp voor die nacht opgingen zetten. Halverwege zette Scot de bus aan de kant en kregen we de opdracht om hout te zoeken voor het kampvuur. Zonder hout geen vuur en zonder vuur geen eten zei hij er bij! Is hier geen Mac donalds??? Ik had net in de bus mijn handen en nagels uitgebreid gereinigd met antibacteriële doekjes, kon ik nu het bos in en met al mijn gewicht aan een tak hangen zo dat hij af zou breken.

Eenmaal weer in de bus zagen we een dingo langs de weg, dit maakte dat ik het bos verhaal direct weer vergat. Aangekomen op de plek waar we die nacht sliepen, regende het. In de regen hebben we gegeten en onze zwag uitgerold.

Gelukkig hadden we wel een golfplaat boven ons hoofd maar verder lagen we buiten in een slaapzak met een matje erin wat een zwag wordt genoemd. Vroeg gingen we slapen om vroeg weer gewekt te worden. Al snel werd er om mij heen gesnurkt maar ik deed geen oog dicht. In de woestijn waar niks om je heen is heb ik het kampvuur van vlammen in een smeulende rode gloed zien veranderen terwijl ik bang was dat de dingo langs zou komen. En bedacht wat ik dan zou moeten doen. Het bleef die nacht droog. De volgende ochtend 5.30am was Scot al bezig met het klaarzetten van het ontbijt. Na het ontbijt hebben we de spullen weer ingepakt en zijn naar de volgende plaats gereden waar we weer een wandeltocht hebben gemaakt. Deze was zwaarder dan de eerste i.v.m het weer. We moesten veel klimmen op onverharde paden die glad waren door de regen. Eind van de middag kwamen we aan bij de Ayers Rock dit is de heilige plaats van de Aboriginals. De grootste toeristische trekker is om dit grote gebergte in zonsondergang te zien en te fotograferen. De kleur contrasten en veranderingen van kleur tijdens de zonsondergang schijnt bijzonder mooi te zijn. Helaas heb ik dit niet mee kunnen maken, de Rock was nog net te zien ondanks de mist. Door de hoeveelheid regen ontstonden er overal watervallen dit schijnt zeer weinig voor te komen. Scot had dit in zijn carrière als ”Rocktour” gids nog nooit mee gemaakt en ging door het dolle heen. ‘This is once in a life time’! riep hij en rende met z,n camera door de plassen richting de watervallen ’ik rende er achter aan en dacht deze hele tour is voor mij once in a life time met of zonder waterval of zonsondergang het maakte voor mij niet meer uit. Totaal doorweekt zaten we weer in de bus op weg naar de volgende en laatste slaapplaats in de dessert. Gelukkig waren er douches, maar het regende nog steeds en ik had geen droge kleren meer. Met zeilen probeerden we de slaapplaats droog te houden. Niet gelukt! Ik werd wakker totaal doorweekt, gelukkig was het niet koud en heb ik wel geslapen. De laatste dag zijn we rond de Ayers Rock gelopen en hebben we het Aboriginal bezoekers centrum bezocht. Daarna weer terug naar Alice springs daar hebben we als afsluiting met z,n allen gegeten. De volgende dag vloog ik terug naar Sydney. Deze laatste “ozzie experience” was afzien maar zeker de moeite waard!